Dzień Olimpijczyka

Dzień Olimpijczyka przypada na 6 marca, choć wiele szkół, zwłaszcza podstawowych, nie traktuje tej daty zobowiązująco i świętuje go w bardziej sprzyjającej aurze pogodowej. Najważniejsza w końcu jest idea, która za nim stoi – wyrażenie podziwu dla ludzi, którzy swoje życie podporządkowali doskonaleniu się po to, by w końcu stanąć na podium olimpijskim.

Do ich sukcesów przyczyniają się nie tylko wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, ale także świadomość znaczenia, jakie ma odpowiednia dieta, jakość wypoczynku oraz specjalistyczna wiedza kinestezjologiczna, która pozwala świadomie pracować nad efektywnością ruchów.

To także okazja do popularyzacji idei olimpijskiej – zainteresowania kulturą fizyczną i sportem w duchu fair play, kładącym nacisk na zdrowe współzawodnictwo.

W końcu – na podium tych najbardziej prestiżowych zawodów sportowych na świecie – jest miejsce tylko dla trzech zwycięzców, zaś reszta musi godnie przełknąć gorycz porażki.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy odbyły się pierwsze Igrzyska – umowna data to rok 776 p. n. e., a pierwszym znanym zwycięzcą był Koroibos z Elidy, na którego nagrobku wyryto inskrypcję, wspominającą o zwycięstwie w stadionie, czyli biegu na krótkim dystansie.

W Igrzyskach mogli brać udział wyłącznie pełnoprawni obywatele, czyli mężczyźni, pochodzący z Gracji. Ze względu na rangę wydarzenia i jego religijny aspekt (świętowano ku czci Zeusa) na czas trwania Igrzysk panował tak zwany pokój boży – wstrzymywano wszelkie wojny, aby wszyscy mogli wziąć udział w Olimpiadzie.

Pierwotnie nagrodami były wieńce z gałązek oliwnych, później wprowadzono także nagrody pieniężne.
Ostatnie Igrzyska odbyły się w 393 n. e., potem zostały zniesione przez Teodozjusza I Wielkiego za względu na pogański charakter święta.

Współcześnie, dzięki staraniom Pierre’a de Coubertina, powrócono do organizacji igrzysk. Letnie igrzyska olimpijskie rozgrywane są od 1896 roku, kiedy zawody odbyły się w Atenach, zaś zimowe zainaugurowano w 1924 we Francji w Chamonix.

Od tego czasu olimpiady odbywają się co cztery lata (z wyjątkiem tych wypadających w trakcie wojen (1916, 1940, 1944) – niestety, wraz z ideą uczciwej rywalizacji nie przywrócono pamięci o pokoju bożym)

Pierwszy złoty medal dla Polski zdobyła Halina Konopacka w 1928 w Amsterdamie w konkurencji rzut dyskiem.
Od tego czasu polscy sportowcy zdobyli 68 złotych medali, 83 srebrne i 133 brązowe, zajmując miejsce 19. w klasyfikacji wszech czasów mistrzostw olimpijskich.